Verdeling van zorg over de kinderen

Verdeling van de zorgtaken. Wanneer zijn de kinderen bij wie? Bij een scheiding komt veel kijken. Een regeling vastleggen is één ding, maar de realiteit is iets anders. Een “standaard” regeling bestaat niet, al wordt hier vaak naar gevraagd. Maar wat past nou bij jullie kind en bij jullie leven.

Samenwerken na scheiding

Strak vasthouden aan ooit gemaakte afspraken is niet altijd in het belang van het kind. Deze helemaal loslaten ook niet. Alleen daarom al is het zo belangrijk dat jullie na de scheiding blijven samenwerken. De zorg samen delen hoeft geen zware opgave te zijn. Het kan zelfs een gemak zijn.

Overleg is ongetwijfeld soms lastig, maar het kan ook een verademing zijn en ondersteunend. Blijf je lijnrecht tegenover elkaar staan, dan heeft dit niet alleen een directe weerslag op jullie kind, maar ook op jullie zelf. Niemand zegt dat de eerste stappen makkelijk zijn, maar op den duur zal iedereen er wel bij varen.

De weekendregeling

De weekendregeling brengt met zich mee dat een van de ouders vrijwel alles meemaakt van de kinderen op schooldagen. De andere ouder mist die momenten. Dit kan een bron van wrijving zijn. Niet zelden wordt de weekendouder verweten minder betrokken te zijn. Het is een stuk moeilijker om betrokken te zijn als je de dagelijkse hoogte- en dieptepunten en beslommeringen niet meemaakt.

En als je je kind op vrijdag ophaalt is het niet altijd direct weer vertrouwd en moet je weer even aan elkaar wennen. Voor je het weet is het weekend voorbij. Je mist de dagelijkse dingen die na school verteld worden en tegen de tijd dat het weekend is, zijn die alweer vergeten. Gelukkig is er whatsapp of kun je tussendoor ook bellen, maar dat is toch een andere vorm van contact. Beperkt contact maakt dus dat je andere manieren moet vinden om op de hoogte en betrokken te blijven.

Er kleeft nog een ander aspect aan een weekendregeling: de ouder die de kinderen bijna twee weken niet heeft, bouwt een ander leven op waar de kinderen maar beperkt deel van uitmaken. Gaat die ouder samenwonen bijvoorbeeld, dan ontstaat er een nieuw systeem met nieuwe gewoonten. Als de kinderen niet dagelijks in dat systeem zitten, moeten zij daaraan wennen.

Vaak wordt daarbij vergeten om wel het één op één contact met de kinderen te behouden. Er lijkt een verwachting te zijn dat de kinderen zonder moeite onderdeel gaan uitmaken van dat nieuwe systeem. Soms lukt dat ook, maar ook dan is het goed om aandacht te houden voor wat de kinderen nodig hebben. En de kinderen de aandacht te geven die zij nodig hebben.

Kinderen kunnen best goed aangeven wat zij vinden, maar ervaren vaak barrières om zich te uiten, helaas niet in de laatste plaats omdat ouders het niet willen horen. Of omdat ouders de gevoelens van de kinderen verwarren met kritiek van de andere ouder.

Bijvoorbeeld omdat zij niet geloven dat een bepaalde reactie echt vanuit het kind zelf komt. Vaak wordt gedacht dat het kind beïnvloed is door de andere ouder. Het komt wel voor, maar dat is lang niet altijd zo. Is daarvan geen sprake, dan voelt het kind zich op zijn minst niet serieus genomen en zal dat invloed hebben op het contact naar de toekomst toe.

Gelukkig zijn allerlei varianten mogelijk op de omgangsregeling.

Tips bij scheiding met kinderen

Dat je van elkaar scheidt en niet van de kinderen, is niet helemaal waar. Het blijven altijd jullie kinderen. Maar een verwijdering is soms onvermijdelijk. Het wordt nooit meer hetzelfde, maar hoe dan wel? Wat zijn je verwachtingen? Hoe zou je het graag zien?

Als je in een echtscheidingsprocedure verwikkeld raakt, denk je vaak niet zover vooruit: emoties zitten in de weg en je bent deels afhankelijk van degene die jouw belangen behartigt. Hoe meer – degelijke - informatie je vergaart, hoe beter je in staat zult zijn weloverwogen beslissingen te nemen.

Boosheid, teleurstelling, verdriet, rancune kunnen in alle gevallen in meerdere of mindere mate een rol spelen. Het is beslist niet altijd zo dat dat per definitie een slechte afloop tot gevolg heeft. Boosheid is geen excuus voor een “vechtscheiding”. Dit zijn emoties die komen en gaan en die, als je ze niet voedt, op den duur wegebben.

Je kunt zelf je boosheid vakkundig in stand houden en mensen in je omgeving - en zelfs je adviseur - kunnen er een schepje bovenop doen. Maar wat koop je ervoor? Sterker nog: het is zo kostbaar! Proceskosten, deurwaarderskosten: alle kosten lopen veel meer op als jullie als kemphanen tegenover elkaar komen te staan of alleen al als jullie simpelweg niet meer communiceren. En wat als dit met zich meebrengt dat kinderen worden weggehouden bij een van de ouders? Onderzoek wijst uit dat dat nog schadelijker is voor een kind dan aanvankelijk gedacht.

In dit verband nog enkele waardevolle tips:

• Wees kritisch over wie je bijstaat in de scheiding. Zowel in je sociale omgeving als in professionele zin. Een goede adviseur luistert, praat niet met je mee, maar houd je ook zo nu en dan een spiegel voor.
• Een beetje ondersteuning van een goede coach of psycholoog bij de wirwar van emoties is absoluut geen schande.
• Soms even tot 10(0) tellen, naar (een foto van) de kinderen kijken en bedenken wat je je kind meegeeft als zij geen speelbal hoeven te zijn en geen keuze hoeven te maken.